week 4

Ik begin dit bericht als ik in hetzelfde motel ben als ik was toen ik mijn tweede blogbericht schreef. Het is nu een zaterdag in plaats van een zondag. Ik ben hier omdat we gisteren iemand hebben weggebracht naar het vliegveld en vandaag de rest wegbrengen, wordt dus weer een stuk rustiger aan het einde van de dag.

Gisteren hebben we met iedereen van de groep die er nog was geraft op de Nijl! Van de 8 versnellingen die we namen, waren er aardig wat  versnellingen in de categorie 5, erg pittig, maar een goede ervaring. Zeker in combinatie met de omgeving. Toen we voor de lunch aan land gingen, maakten we een lichte klim naar een hoger gelegen plek waar we prachtig over de Nijl uit konden kijken.

Ik zou nog wat laten weten of de club, waar we vorige week naar toe zijn gegaan. De club heet Ambiance. Het gebouw had twee verdiepingen, en vanaf boven kon je op de dansvloer beneden neerkijken. Verder was de vloer bedekt met een tapijt waarop bowling kegels en ballen waren afgebeeld en was er een tv-scherm waarop de videoclips van de voornamelijk Ugandese (pop)-muziek werden afgespeeld.    

De grote opening van het "Medical Centre" was op zondag. Ik had weinig voorbereiding gezien, maar alles wat geregeld moest worden was wel geregeld. Dat is denk ik omdat ik weinig van het regelen te zien krijg of omdat het vanzelf allemaal wel goed loopt. Het duurde wel even voor alles op gang kwam, maar dat ben ik denk ik inmiddels wel gewend. We begonnen met een kerkdienst om een uur of 14:00 (of later?, in principe zou alles beginnen "at noon"). Daarna een wandeling van het grote gebouw waar de dienst plaatsvond naar het "Medical Centre" waar de daadwerkelijke opening plaatsvond. Na een hoop foto's (die trouwens zeer overvloedig genomen worden van de groep of een deel van de groep), weer terug naar het grote gebouw waar lokale leiders en dergelijke wat speeches hielden. Dit was een eindeloze sessie en had niet het idee dat veel mensen heel verschillende dingen zeiden, maar het paste wel goed.
    Uiteindelijk was er de voetbalwedstrijd tussen de dorpen (begon rond 18:00 uur). Ik werd op het laatste moment gevraagd om grensrechter te zijn. Dat was leuk om te doen, maar ik had niet de meest handige kleren aan. Bij de voetbalwedstrijd waren misschien wel tegen de 500 mensen aanwezig en iedereen werd heel enthousiast bij elk doelpunt, was prachtig. Bij een penalty, die het einde van de wedstrijd markeerde omdat het te donker werd, was het onmogelijk om iedereen van het veld te krijgen en na de redding van de keeper had het enthousiasme zijn toppunt. Een geslaagde dag die volgde in een dag hard werken. Het plan was om om 6 uur op te staan en voor de hitte wat werk te verrichten. Toen ik om 7 uur uit bed kwam was ik een van de eerste, heb toen eerst nog wat opgeruimd en na het ontbijt tot de lunch geschept en stenen gegooid. Na de lunch een lange pauze maar daarna tot 19 uur gewerkt.

Ondertussen was het idee ontwikkeld om een varken te bereiden. Heb me er niet zo veel mee bemoeid, maar het hele proces vanaf het slachten is ter plekke uitgevoerd. De bereiding was zoals in Hawaii, er werd een gat gegraven, dat gevuld werd met bakstenen, kolen het in kippengaas en bananenbladeren verpakte varken, en daarna bedekt met een plaat, bananenbladeren en zand. Het resultaat was wel aardig, maar ben niet echt meer een vleeseter. Dus voor het vlees had het voor mij niet gehoeven, maar het gebeuren er om heen was natuurlijk ook spannend voor iedereen, dus dat was wel leuk.

De fundering voor het "Maternity Ward" hebben we dinsdag afgemaakt en donderdag is het bouwen begonnen. Vandaag (het is inmiddels tegen de avond, en verblijf ik in het hotel waar ik twee weken geleden ook was om de groep op te pikken) heb ik nog aardig wat goede gesprekken kunnen voeren over wat er de komende tijd moet gebeuren, dus ik hoop dat ik goed aan de slag kan de komende tijd. Het lastige is dat heel wat initiatief van mijzelf moet komen maar tegelijkertijd is dat ook heel goed en leerzaam. Eigenlijk werk ik nou samen met het "Medical Centre", wat nog volop in ontwikkeling is en dat biedt mogelijkheden om zelf ook veel te ontwikkelen. 

Kort bericht

Schrijf dit op zaterdag. Vandaag heb ik geholpen met inkopen doen voor de grote opening van het "medical centre" hier. Erg veel eten gekocht.

Groot verschil in activiteiten met de amerikanen hier. Veel fysiek werk: bakstenen verplaatsen, graven, niets is machinaal (als je scheppen en dergelijke niet als machines ziet). Het is wel goed te zien wat ons werk oplevert. De muren die de fundering vormen zijn af en worden nu gevuld met omliggende grond, dat vordert aardig maar heeft nog wel wat tijd nodig. Daarna kan het bouwen beginnen. Maar we zijn niet alleen maar aan het werk. We hebben bijvoorbeeld ook een tocht gemaakt op de bodabodas (soort motors), langs een plaats waar de vis uit het meer binnenkomt, de evenaar en een "krokodillenboerderij".

Verder is hier een kunstenaar, die vaker met de organisaties hier samenwerkt. Hij maakt heel mooi werk. Heeft ook de tekeningen op de muur in mijn kamer gemaakt, die als het goed is op een van de foto's te zien zijn.

Straks naar een of andere club in Masaka. Ben benieuwd hoe dat is, laat ik nog wel weten.

Week 2

Schrijf vandaag weer een stukje. Drukker vandaag dan de eerdere zondagen, wel naar de kerk geweest. Maar we hebben gisteren en de dag ervoor de groep Amerikaanse vrijwilligers opgehaald. Ze kwamen op verschillende tijden aan, vrijdagavond en zaterdagochtend, daarom verbleven we in een een soort hotelhuisjes dichtbij het vliegveld. Was erg mooi daar. Wellicht stuur ik nog foto's.

Zoals verwacht is de sfeer totaal anders met de groep vrijwilligers. Vooral John, degene die het Medical Centre heeft opgezet. Hij kwam al op donderdag. Een erg aanwezige persoonlijkheid, maar het is wel gezellig. Gisteren kampvuur en afrikaanse trommels gekocht en bespeeld. Vandaag bakstenen gegooid (om ze te verplaatsen), in een rij.

De rest van de week was vrij rustig. Maandag was er een vergadering met een groep zogenaamde VHTs. Dat zijn mensen die op initiatief van de overheid langsgaan bij mensen om hun gezondheid bij te houden maar ook om voorlichting te geven. Ideaal om mee samen te werken. Ben daarom de rest van de week nog bezig geweest met hoe de voorlichting het beste aan te pakken. Maar dat is nog lastig, omdat veel werkzaamheden gericht zijn op de groep vrijwilligers en de mensen met wie ik moet werken dus ook druk zijn.

Wel heel wat beleefd in Kampala, voor en na we John gingen ophalen. We gingen eerst een auto ophalen van een vriendin van Jeremiah, een van de Ugandeze vrijwilligers hier. Zij is getrouwd met een Britse man, dus het was wel grappig om die even te spreken. Verder hadden we nadat we John hadden opgehaald natuurlijk te weinig benzine, maar dat was snel opgelost. Wat vervelender was, was toen we 's avonds/'s nachts met John en Jeremiah nog wat eten gingen halen, we aangehouden werden door politie. Het was voor mij eerst onduidelijk wat we verkeerd deden. Blijkbaar reden we in de verkeerde richting, maar uiteindelijk werd ook duidelijk dat de agenten vooral op geld uit waren. Was niet echt bang, maar vooral een beetje vol onbegrip. Later nog meer politie tegengekomen voor alcohol controle, en de volgende dag soldaten die dachten dat we een weg in gingen rijden, terwijl we alleen wilden keren. Maar dat ging allebei goed.

John geeft veel ideeën, ook over voorlichting. Hoop dat het lukt om daar mee aan de slag te gaan in de komende twee weken.

Pim

Nog wat foto's:

 Medical Centre

 Hier wordt gebouwd

Uitzicht op Lake Victoria

De eerste week

03/02, 8:30 (GMT + 3)

Ben nu in een motel in Kampala. We zijn daar gisterenavond naar toe gegaan met twee Ugandese vrijwilligers, Rogers en Jeremiah en Kinley, de amerikaanse. De reden daarvoor was een Fondsenwerf feest in de VS. We waren van plan te Skypen, en in Kampala zou de verbinding beter zijn. Uiteindelijk heeft het anders uitgepakt en hebben we niet geskyped. Dan moeten we maar van de mogelijkheid gebruik maken om wat inkopen te doen, van bijvoorbeeld een spiegel, die ik nu van Kinley moet lenen om me te scheren, en "airtime" om te bellen en internetten, die weliswaar bijna overal beschikbaar is, maar er ook wel snel doorheen gaat. 

Ik heb veel geleerd de afgelopen week. Probeer langzamerhand mijn plek te vinden in het team. Dat is deels lastig omdat niet alles even goed georganiseerd en gestructureerd is. Iedereen weet van zichzelf wel een beetje wat zijn taak is en er zijn ideeën genoeg, maar een systematische aanpak heb ik nog niet goed kunnen ontdekken. Dit is misschien een terrein waar ik een bijdrage op kan leveren. 

  We heb al een aantal huizen bezocht met iemand van het zogenaamde Village Health Team (VHT), dat elk dorp hoort te hebben. We hebben met mensen gepraat om ze voorlichten, maar mijn insteek was ook vooral om de huidige problemen en het huidige gedrag in kaart te brengen. We gaan proberen om meer samen te werken met de VHTs om nog meer in kaart te brengen en dan proberen wat te veranderen. Ook in het "Medical Centre" hier komt veel informatie naar buiten over de problemen, we gaan proberen om ook hiervan goed gebruik te maken om alles in kaart te brengen. 

De grootste problemen hier zijn Hygiene: voor ons simpele dingen als het hebben van een geschikte latrine, handen wassen, alleen gekookt water drinken, zorgen hier waarschijnlijk voor een hoop ziektes. Verder is Malaria veel aanwezig. Dit is een lastig probleem, maar het gebruik van muskieten netten is nog niet optimaal dus ook hier is wat te veranderen. Zelfs dan, moet ook ik bekennen dat ik volgens mij gestoken ben, ondanks het gebruik van mijn net. Ook tandproblemen komen veel voor, de arts hier heeft al heel wat tanden getrokken sinds ik hier ben. Het zou waarschijnlijk veel schelen als meer mensen hun tanden zouden poetsen. Ten slotte komt ook HIV/AIDS veel voor, maar hier heb ik nog een minder goed beeld van.

Met al deze zaken is het lastig om te comcemtreren op één probleem. Toch denk ik dat het goed is om dat te doen. Maar simpele ideeën als posters in het "Medical Centre" in de lokale taal in plaats van in het engels kan misschien al veel doen. 

Die taal is trouwens soms best wel een obstakel. Met de mensen van de organisatie is het geen probleem om engels te praten, maar met de lokale bevolking is het bijna onmogelijk. Ik kan groetten en tellen, maar heel veel meer nog niet, wat dat betreft leer ik ook erg veel.

Ondertussen is de bouw van een "Maternity Ward" op het terrein volop aan de gang, sinds de eerste dag ben ik daar eigenlijk weinig bij betrokken geweest. De fundering wordt nu gelegd, zodat als de groep vrijwilligers komt volgende week, ze goed kunnen helpen met bouwen. Tot nu toe worden de werkzaamheden vooral gedaan door mensen uit de omgeving. Dit soort werkzaamheden zijn manieren om de lokale bevolking meer betrokken te maken. 

21:10 (GMT + 3) 

Vandaag een beetje wat van Kampala gezien, zelfs op zondag erg druk op sommige plekken, maar volgens mijn gezelschap rustiger dan op andere dagen. Een hele ervaring was de markt waar we geweest zijn, een erg drukke plek. 

Ons vervoer over de grote afstand zijn de Taxis, minibusjes doe plek bieden aan 14 op elkaar gepakt zitten, en elke paar minuten langs rijden op drukke wegen. Naar en van de plek van bestemming is het vervoer de Boda boda, een motor, waar maximaal twee passagiers op kunnen. 

Daar laat ik het weer bij van vandaag. Hoop binnenkort weer veel nieuwe ervaringen te delen.

Hierbij nog wat foto's.

'Badkamer'

Mijn bed

'Logde'

Mijn kamer