Els' verjaardag en Fort Portal

De week sinds mijn vorige bericht begon met de verjaardag van Els op zondag. Omdat het niet zo leuk zou zijn om lang te reizen op die dag besloten we niet ver te gaan. We gingen wel naar Hoima, want Masindi was niet leuk genoeg om nog veel langer te blijven en Hoima was niet zo ver en op de route. 

Bovendien was er een hotel met zwembad wat wel ietsje duurder was dan waar we normaal voor sliepen maar nog steeds niet duur voor Europese begrippen. Vanwege de speciale dag gingen we eerst kijken hoe het daar was en het was zeker niet gek om daar voor een nachtje te slapen. Voor we een duik namen gingen we wel nog even het stadje in, vooral omdat we nog moesten lunchen.

Daarna was het toch echt tijd voor een duik maar het begon natuurlijk wel een beetje te regenen en er was wat onweer te horen. Desalniettemin was het fijn om even te zwemmen. 

Tegen het vallen van de avond besloten we naar een plek te gaan waar we volgens onze reisgids wel goed konden eten. Al lag de plek een beetje buiten het stadje, besloten we toch te lopen omdat we de tijd hadden en om nog wat te zien van Hoima en de omgeving. Aangekomen bleek er echter helemaal geen eten te zijn. Dat was jammer maar we hadden gelezen over nog een aardige plek waar we ons met een boda-boda naar toe lieten brengen. Ook geen eten. Verder was er natuurlijk wel genoeg Ugandees voedsel te krijgen, wat normaal gesproken prima is, maar die dag wilden we iets bijzonders.

Voor onze laatste mogelijkheid voor internationaal voedsel, Kon Tiki, aan de andere kant buiten de stad, eerst maar even gebeld. En ja dat was open en ze hadden internationaal eten. Op een boda-boda er naartoe en op een gezellig terrasje heerlijke curry gegeten. Terugkomen was wat lastiger omdat we de bestuurder die ons gebracht had niet meer konden bereiken maar we kwamen uiteindelijk goed en wel terug in ons hotel.

Het was inderdaad erg goed dat we niet op zondag in een keer naar Fort Portal hadden proberen te komen want dat kostte ons maandag al een hele dag. Nog prima ontbeten in het hotel en ook al snel een bustaxi gevonden in het taxi-park. Duurde een half uur en daarna nog wat stoppen voordat we vertrokken over de onverharde weg naar een klein plaatsje halverwege de weg naar Fort Portal. Daar moesten we overstappen en weer lang wachten. 

Na bijna een uur wachten in de hitte en benauwdheid van de taxi kon Els het niet meer hebben. Gelukkig hadden de andere aanwezigen daar begrip voor. Ze moest even bijkomen in de schaduw en daarna gingen we nog even staand buiten de taxi wachten. In totaal duurde onze overstap wel zo'n twee uur, maar uiteindelijk gingen we en we bereikten voor het donker Fort Portal.

Fort Portal had veel te bieden. Onze binnenkomst op maandag ging door prachtige theevelden en nadat we onze tassen hadden achtergelaten bij de "Exotic Lodge" konden we op weg naar de plek waar we gingen eten goed de silhouetten van de Rwenzori Mountains zien. De herrie van een bar vlak naast onze kamer maakte de lange reisdag er niet beter op maar gelukkig konden we een andere kamer krijgen, iets verder van het geluid. 

We moesten het daar met enkel kaarslicht stellen en de toiletten waren ook niet heel geweldig dus besloten we om de volgende dag naar "Tabes Resthouse" te gaan, wat ietsje duurder was, maar het extra geld zeker waard. Zeker omdat we nog wel een aantal dagen in Fort Portal zouden blijven.

Op dinsdag bezochten we de Amabere Caves en de omliggende kratermeren. De grotten waren erg mooi door de stalactieten en stalagmieten die in de naam gevende grot de vorm hadden van borsten, Ambabere betekent borsten. De omgeving rond de grotten had ik nog nergens anders in Afrika zo gezien, deed me denken aan Luxemburg. De palmbomen, wilde bananenplanten en apen die af en toe te zien waren deden me wel weer beseffen dat het klimaat wat tropischer was. 

Dichter bij de meren was het landschap wat kaler, maar direct naast een meer wel weer heel groen. Af en toe was ook het lavagesteente nog goed te zien. Dit landschap was volgens Els weer vergelijkbaar met Frankrijk. Het was een fijn tochtje en we hadden een aardige en goed onderlegde gids.

 

Kratermeer bij de Amabere Caves met in de verte de Rwenzori Mountains

Woensdag was het tijd om fietsen te huren. Er was niet echt een route uitgelegd zoals we uit onze reisgids dachten te hebben opgemaakt, behalve dan naar de Amabere Caves waar we al geweest waren. We konden echter wel een kaartje lenen van het gebied en we kregen aanwijzingen hoe we bij de kratermeren ten zuiden van Fort Portal konden komen. Die vonden we zonder al te veel problemen al bleken de kaartjes in de reisgids handiger dan de kaart die we gekregen hadden. 

We dachten een mooie route te hebben uitgestippeld maar zijn hem ergens kwijt geraakt waardoor we na een lange weg omlaag een beetje verdwaald waren. Na wat vragen hadden we weer een beetje een idee van waar we naartoe moesten maar we waren allebei al best wel moe. Bovendien was ik vrij ongelukkig gevallen en had mijn hand een beetje opengehaald wat de boel ook niet leuker maakte.

  Na een bescheiden lunch die we gelukkig bij ons hadden gingen we weer op weg maar na een uur werd duidelijk dat het vooral voor Els, maar achteraf gezien waarschijnlijk ook voor mij echt te veel gevraagd was om helemaal terug naar Fort Portal te fietsen. 

We waren radeloos. Een lokale bewoonster bood ons aan om op de fietsen te passen, zodat we die dan de dag er na konden ophalen. We besloten echter om eerst naar de "Lake Kifuruka Campsite" te gaan die niet al te ver meer was in de hoop dat we vanaf daar vervoer konden krijgen voor onszelf en onze fietsen. We werden daar goed ontvangen door "Noah" en uiteindelijk was er inderdaad een auto die ons en onze fietsen mee kon nemen naar Fort Portal voor een prima prijs.   

We waren beiden uitgeput en waren blij dat we op onze kamer waren aangekomen, waar we ons konden opfrissen. We waren heel vies. Helaas was het beetje openhalen van mijn hand niet het enige wat er mis mee was want mijn pols begon ook dikker te worden en een beetje pijn te doen. Rust gehouden, na raadplegen van de moeder van Els nog meer en donderdag de hele dag met een mitella rondgelopen. Eerst woensdagavond nog heerlijk Italiaans gegeten, ik Pizza en Els spaghetti, met een toetje! Els Italiaans ijs en ik een Brownie. Dat was lang geleden en erg lekker. Ik was blij toen ik 's avonds in bed lag.

Donderdag uiteindelijk niet weer naar de Crater Lakes gegaan zoals we eerst van plan waren maar een rustdag genomen. Niet zo veel gedaan dus. Vrijdag deden we nog steeds best wel rustig aan maar we gingen 's ochtends wel naar de "Lake Kifuruka Campsite" waar we twee dagen eerder ook al even geweest waren. Met mijn pols ging het al stukken beter maar Els was nog steeds erg moe en ik was ook nog niet helemaal fit. Werd misschien nog wel minder fit en aan het eind van de dag verkouden. 

Toch op zaterdag een tocht naar de "Mahoma Falls" met Noah die een goede gids is. Bij de watervallen "Ge-poweshowerd"! Wat lekker was en ook de wandeling was erg fijn en leidde ons door mooie heuvels en langs een aantal van de prachtige kratermeren. Was fijn om weer even actief te zijn maar voelde me niet helemaal lekker die dag en dus weer vroeg naar bed.

Powershower bij de Mahoma Falls

Vanmorgen, zondag, ging het al weer iets beter maar ben nog steeds verkouden. We hebben besloten om ons plan om een dagtocht door de Rwenzori Mountains te doen laten varen en zijn vanochtend vertrokken naar Kasese, waar ik dit schrijf in de "Soft Bar and Lodge". De omgeving is hier een stuk kaler dan wat ik tot nu toe in Uganda gezien heb en het is ook erg warm buiten. We zitten wel heel dicht bij de bergen. Verder niet bijster interessant hier, dus morgen gaan we nog verder naar het zuiden. 

Hallo!

De inmiddels vaste rubriek 'Els heeft nog wat te zeggen' komt ook weer aan bod. Als ik Pim's verhaal zo nalees krijg ik het idee dat bijna niets zo is gelopen als we hadden gewild, haha. Nou, op wat mindere momentjes na zijn we ondanks alles toch heel erg aan het genieten hoor. Op mijn verjaardag hebben we er echt wat van gemaakt, bijvoorbeeld ook door als lunch een hele watermeloen en een ananas (die hier heel vers zijn) te verorberen. Zo lekker! En hoe vaak vier je nou je verjaardag in Afrika, zoals mijn vader al smste. 

Wat de reis van de volgende dag betreft: Ik dacht dat ik mijn geduld al wel aardig had opgerekt, zeker voor Nederlandse begrippen. Maar in de bloedhitte in een taxibusje moeten wachten tot hij vol is en geen idee hebben hoe lang dat duurt, wetende dat de rit ook niet erg comfortabel zal zijn, dat kon ik toch nog niet aan. Het is ook heel raar, want je wordt zo'n beetje uit het vorige busje gesleurd en binnen 10 seconden ligt je bagage alweer in busje nummer 2 waarna je er zelf ook wordt bijgepropt, om vervolgens dus uiteindelijk 2 uur te wachten. 

Efficiency werkt hier echt heel anders dan in Europa. Vaak is het ook helemaal niet voordelig om efficiënt te zijn, want dan heeft de helft van de mensen geen baan (denk aan tassenbewakers, boodschappeninpakkers, menseninbusjesladers - 4 per busje ofzo-, 2 mensen achter een balie waar 1 keer per dag iemand komt enzovoorts). 

 Tijdens het wachten raakten we trouwens nog met Ugandezen in gesprek die steeds vroegen of ze niet met mij konden trouwen. In Kampala gebeurde dat ook al, dan vroegen ze aan Pim of ik z'n zus was. 'Boyfriend' is hier een beetje raar begrip, dan heb je eigenlijk geen relatie. Dus nu moet ik aanleren om tegen Ugandezen te zeggen dat Pim mijn 'husband' is. Jaja. Ook nog een gesprek gehad met 2 jongens over de man-vrouw verhoudingen hier. Word ik nogal allergisch van, maar wat ik heel mooi vond is dat zij (de mannen dus) uiteindelijk zeiden dat het goed zou zijn als het meer gelijk zou worden, net als bij ons in Nederland. Yes, dat gaat de goede kant op.

Hoe dan ook, we zijn in Fort Portal gekomen en dit was één van de best georganiseerde steden tot nu toe, er waren zelfs een paar bankjes op grasveldjes en stoepen. Het Tabes Resthouse waar we verbleven had een soort balkon met een prachtig uitzicht op de Rwenzori Mountains en ook het stadsleven kon je aardig goed bestuderen, zonder er onderdeel van te zijn. 

Tijdens onze fietstocht hebben we onszelf een beetje overschat… ik ben nog nooit zo moe geweest en heb nog niet eerder het gevoel gehad echt niet meer te kunnen. Wat een mazzel dat we terug zijn gekomen in Fort Portal, met fietsen! Twee dagen later was ik nog steeds zo moe dat ik na een wandeling van een kwartier een uur heb geslapen. Ahum, dat mag niet nog eens gebeuren. Die heuvels hier zijn echt verraderlijk en de wegen slecht en gevaarlijk, zoals Pim heeft gemerkt. Ik heb trouwens wel gelachen om zijn mitella gemaakt van een groen shirt, terwijl hij zelf ook een groen shirt droeg. Echt een plaatje ;-).

Verder heb ik de afgelopen week het meest genoten van de wandeling bij de Caves (ik heb achter een waterval gestaan, hoe vet) en de omgeving daar. Verder ook heel erg van ons verblijf bij de kratermeren. De Kifuruka campsite was heel basic, maar ons huisje prima, het uitzicht prachtig, de mensen superaardig, de douche uit een emmer zeer creatief en als er geen elektriciteit is kun je tenminste de sterren echt goed zien. Ik heb zelfs mijn angst voor een gat als wc overwonnen. Ook de wandeling naar de waterval en daar onder zitten was geweldig!

 En al is het een beetje jammer dat we niet meer gaan wandelen in de bergen omdat Pim zich niet zo lekker voelt, er is nog genoeg te beleven hier in Uganda. Komende week staan een jungle-walk en Lake Bunyoni (waar we misschien op een eiland gaan kamperen) op de planning en wie weet een tweede poging voor een bezoek aan het Medical center.