Pasen en Rwanda

Allereerst mijn excuses dat deze blogpost een extra week op zich heeft laten wachten. Om dat goed te maken zal hij extra lang zijn. Heb ook aardig wat beleefd in de afgelopen twee weken.

Om bij het begin te beginnen: Pasen. Ik had al geschreven dat we zaterdag paaseieren hadden gekleurd. Die hebben we pas zondagmiddag verstopt. Eerst naar de kerk, en toen ik terugkwam waren de voorbereidingen voor het feest al in volle gang. Na de thee kreeg ik al snel een glas whisky in mijn hand. Verder gekeken hoe een geit werd geslacht en voor de lunch hibiscus wijn gedronken en eend en kip gegeten. Ondertussen was de muziek al opgezet, maar na de lunch liep het een beetje stil. Was goed dat er aan het einde van de middag een voetbalwedstrijd gepland stond. Die begon natuurlijk niet op de afgesproken tijd, maar dat schiep gelegenheid voor mij om ook even een balletje te trappen. Uiteindelijk was het donker en kon het feest echt beginnen. Een aantal vrouwen uit de buurt hadden zich verzameld om de muziek en er werd geit geserveerd. Door de regen die begon, moesten we naar binnen verhuizen, waar het feest vrolijk door ging. Er ging heel wat alcohol mee gemoeid. En de paaseieren konden eindelijk gezocht en na het vinden gelijk gegeten worden. Denk niet dat dit mijn ideale paasfeest was, maar heb het in ieder geval een keer meegemaakt.

Maandag was niet zo bijzonder, behalve een beetje opruimen. De bouwwerkzaamheden werden gestaakt wegens een gebrek aan mankracht. Ondertussen was ik wat andere zaken aan het afhandelen.

Kinley zou namelijk met Johannes meereizen om Josef op te zoeken en een stuk met hen door Rwanda te reizen. Op goede vrijdag ontstond het idee dat ik wellicht ook mee kon. Probleem was echter dat onder andere Duitsers en inwoners van de V.S. makkelijk, gratis, een visum kunnen krijgen, maar het voor Nederlanders een stuk meer gedoe is en geld kost. Visum kan niet op de grens verkregen worden. Ook was het onduidelijk of ik in mijn geval online een visum kon aanvragen of dat ik voor een visum naar de Rwandse ambassade in Kampala moest. Dat laatste was geen optie omdat de ambassade het hele paas-weekend dicht was. Toch maar online proberen dan, dit zou binnen drie dagen geregeld moeten kunnen zijn. Precies genoeg tijd.

Maandagmorgen was ik daarom erg blij om een antwoord op mijn aanvraag in mijn ongewenste e-mail te vinden. Helaas was om de een of andere reden de datum van aankomst totaal verkeerd (Maart 2014), waarschijnlijk een fout van mijn kant in het online aanvraagformulier. Toch had ik genoeg moed om de Rwandese immigratiedienst te bellen. Opnieuw online aanvragen scheen de beste optie. Dat heb ik dus maar gewaagd. Had niet helemaal verwacht dat ik maandagmiddag al een visum kreeg toegewezen, maar was er wel erg blij mee. Moest alleen nog wel het document printen. Omdat de inkt op was, moesten we daarvoor eerst naar het "traidings-centre" Kayabwe, waar we dan ook gelijk wat andere documenten konden printen en kopiëren. Maar we konden net vertrekken voor we onze documenten printbaar hadden. Helaas ben ik mijn usb-stick hier kwijt geraakt dus de makkelijkste optie was niet mogelijk. Branden op de al beschreven CD-R, van Rogers, die dacht dat die herschrijfbaar was werkte ook niet. Gelukkig konden we Richard's usb-stick lenen. In het eerste winkeltje waar we waren wilde de foutmelding die gegevens werd na het opdragen om te printen, maar niet weggaan. Kopiëren kon wel en een halve pagina met de gekantelde versie van mijn document kon er ook nog wel van af. Dan maar aar de overkant. Gelukkig kreeg ik daar eindelijk mijn document. Een ander document wilde helaas niet openen en kon dus niet geprint worden.

In ieder geval kon ik dus op dinsdag met Kinley en Johannes naar Lake Bunyonyi afreizen. Na even wachten hadden we een taxi naar Masaka, waar we op de bus naar Kabale moesten wachten. Die kwam uiteindelijk, maar zonder zitplekken. We zouden in Mbarara (twee uur verder) misschien een plek hebben. Omdat niet duidelijk was wat we anders moesten, verkozen we deze optie maar. Was niet het meest verstandige, want ik voelde met niet erg goed, toen we na Mbarara nog steeds stonden. Gelukkig kreeg ik toen snel een zitplek. Verder ontmoetten we twee duitsers in de bus, die het laatste stukje met ons meereisden in de Toyota Landcruiser waarmee Josef ons in Kabale kwam ophalen. Gelukkig was het maar een klein stukje naar Lake Bunyonyi, want twee stoelen voor 6 personen betekende een gangpad voor vier en dat was een beetje krap.

Lake Bunyonyi was prachtig. Daar aangekomen ontmoetten we Matt, een Australiër die Josef eerder had ontmoet. Op woensdag in de ochtend in het meer gezwommen en in de middag het meer per kajak verkend. De kajaks die we hadden waren niet heel makkelijk te besturen, ze bestonden uit een uitgeholde boomstam en waren niet heel symmetrisch, en dus erg wankel. Uiteindelijk ging het varen aardig goed, maar echt recht gingen we niet. Matt lieten we achter op een van de eilanden in het meer, die daar in een hostel wilde overnachten en wellicht nog wat langer op de eilanden wilde blijven. Hij had bij Josef in de auto geslapen, maar nu hij er niet meer was sliep ik met Josef in de auto en Kinley en Johannes in de kamer waar ze de nacht tevoren ook hadden geslapen.

Wij vertrokken donderdag met de Toyota Landcruiser richting Rwanda, waar ik succesvol in mocht. Kinley en ik zaten in het gangpad. Op weg naar de hoofdstad Kigali konden we al genieten van de voor Rwanda kenmerkende heuvels en velden waar thee verbouwd werd. In Kigali aangekomen ontmoetten we een meisje die Johannes en Josef al eerder waren tegengekomen ze reed een stukje met ons mee maar ging toen andere dingen doen. Wij gingen op zoek naar het hostel waar zij verbleef, dat niet heel makkelijk te vinden was. Na een lange onderhandeling van Josef in het Disccover Rwanda Hostel kregen we een aardige prijs voor het kamperen in de auto en een tent, maar Rwanda is relatief duur ten op zichtte van andere Afrikaanse landen voor veel zaken worden (bijna) Europese prijzen gevraagd. Iets anders dat opvalt aan Rwanda is dat het ook erg schoon en georganiseerd is, in tegenstelling tot Uganda (mijn referentiekader) en andere Afrikaanse landen (wat Johannes en Josef konden vertellen).

Ik denk dat de meeste mensen die Rwanda horen aan de genocide denken. De vrijdag en zaterdag hebben we dan ook vooral besteed aan het bezoeken van plekken die daar mee te maken hebben. Vrijdag waren het vooral herdenkingsplaatsen buiten Kigali die we bezochten. Een aantal daarvan waren kerken waar grote slachtingen hadden plaatsgevonden van de mensen die zich daar schuilhielden. In de eerste kerk die we bezochten waren oude kleren uitgespreid op de kerkbanken verder waren er botten en schedels te zien in grafkelders. Dat heeft aardig wat indruk gemaakt. De andere plekken waren redelijk vergelijkbaar, met ook kleren en botten.
    Het werd wel duidelijk door te praten met mensen hoe goed er tegenwoordig met de genocide wordt omgegaan. Er is een periode waarin nationale herdenking plaatsvind die onder andere bestaat uit praatsessies in de gemeenschappen. Toevallig begon die periode net toen wij in Rwanda waren en we hebben daarom op zondag meegelopen met de zogenaamde "Walk to remember" in Kigali. Een ander element van het omgaan met de genocide is het onderscheid Hutu en Tutsi te laten verdwijnen maar het alleen nog maar hebben over Rwandees zijn, wat iemand die we spraken ook zei op een vraag van onze kant. Het onderscheid Hutu en Tutsi is ook tamelijk artificieel leerde ik op zaterdag in de centrale herdenkingsplaats in Kigali. Het onderscheid is voornamelijk aangezet in de koloniale tijd en na de onafhankelijkheid is dit ontzettend uit de hand gelopen.
    De centrale herdenkingsplaats in Kigali is een soort museum, natuurlijk gericht op de Rwandese genocide maar ook deels op andere genociden. Het museum was erg goed opgezet, vergelijkbaar met grote Europese musea.

Zondag liepen we dus mee met de "Walk to remember" maar verder was het een vrij lege dag. Dat kwam deels omdat vrijwel alles gesloten was gedurende het midden van de dag, wegens de herdenkingen. 's Avonds wel nog de film Hotel Rwanda gekken in het Hostel. Op maandag vertrokken we naar het "parc National des Volcans", waar Josef wilde onderhandelen over het beklimmen van de hoogste vulkaan van Rwanda. 300 dollar voor twee dagen vond hij te veel, maar hij had vooralsnog geen succes in de onderhandelingen. Vandaag hoorde ik dat hij nog steeds aan het onderhandelen is. In ieder geval niet zoveel gezien van het park, want we hebben er uiteindelijk niets gedaan, we moesten het doen met het zien van de vulkanen van een afstand.
    Op dinsdag verder naar het niet al te verre "Lake Kivu" waar we een prachtige accommodatie vonden waar we voor niet al te veel geld konden kamperen en bovendien een boot konden lenen om naar een klein eilandje konden varen dat dichtbij was. Daar met Johannes en Kinley gepicknickt en "geslacklined" (gekoorddanst) met prachtig uitzicht op het meer en de democratische republiek Congo. 
    De volgende dag door naar het zuiden over een weg die de moeite waard scheen te zijn. Qua omgeving was de weg zeker de moeite waard. Een paar prachtige uitzichten gehad over de heuvels met theeplantages en over Lake Kivu. Qua weg was het niet geweldig, de weg was onverhard wat de snelheid niet ten goede komt en bovendien niet heel comfortabel is zittend in een gangpad. Op de weg vonden we ook een omgevallen boom die gelukkig al bijna in stukken gehakt was, door een aantal andere mensen die er last van hadden. Ook hoorden we dat er een brug stuk was en we moesten dus een aardig stuk omrijden. Ten slotte was er nog een andere auto zonder 4 wheel drive, die de weg waagde, zonder succes. Hij liep vast, wij konden hem er uit helpen, maar omdat de weg verder niet veel goeds beloofde keerde hij daarna om.
    Van het uitzicht op de plek waar we aankwamen zagen we niet veel die avond omdat het al donker was toen we aankwamen, maar de volgende ochtend heb ik een korte wandeling gemaakt om het meer de de heuvels te bewonderen. We vertrokken al vrij vroeg en halverwege de weg naar Kigali scheidden Kinley en ik van Johannes en Josef, die naar het zuiden afweken. Wij namen de bus naar Kigali en reserveerden daar plaatsen voor de bus naar Kampala die om 18:00 uur vertrok. Om een uur of 4 in de nacht werden we afgezet bij Kayabwe. We hadden bedacht om onze "boda-boda guy" Byekwaso te bellen als we Masaka passeerden. Maar door het donker en de regen hebben we dat totaal gemist en moesten we dus nog een half uur wachten. Toen nog een korte tocht door de regen voor we ons bed in konden duiken.

Die regen had me niet veel goed gedaan want ik was verkouden en zelfs grieperig op vrijdag, gelukkig ging het zaterdag al wat beter en vandaag nog meer al heb ik nog steeds een beetje een snotneus. Hoorde vandaag van Kinley dat Johannes ook verkouden was geworden en Kinley is ook niet lekker de afgelopen dagen, dus waarschijnlijk iets wat we in Rwanda hebben opgelopen. In ieder geval heb ik ook wat energie gekregen in Rwanda, hoop dat ik dat vast kan houden. Ben in ieder geval weer met volle moed begonnen met mijn activiteiten hier. 
   

Heb trouwens recent wat links toegevoegd van andere blogs en websites van organisaties. De blogs zijn in het duits en engels, maar er zijn ook foto's op te zien, op andere plekken is het internet namelijk aanzienlijk beter en gaat het uploaden van foto's makkelijker. Ook op de site van d'amourstep zijn foto's te zien van het "Medical Centre".